Zapalenie ścięgna Achillesa, tendinoapta ścięgna Achillesa

Achilles jest silne ścięgno łączące mięsień brzuchaty i płaszczkowaty z guzem piętowym.  Na skutek przeciążeń może dochodzić do jego podrożenia co skutkuje stanem zapalnym. Przyczynami bólu Achillesa mogą być:

-zbyt słaba łydka lub nie przygotowany garnitur mięśniowy,

-zmiana techniki biegu,

-źle dobrane obuwie,

–płaskostopie,

-zbyt duży przyrost obciążeń względem czasu.

Jeśli problem trwa dłużej niż 3 miesiące. Systematycznie dostarczamy bodziec drażniący prowadzący do mikrourazów . Przerwy między bodźcami są zbyt krótkie żeby tkanka zdążyła się zagoić. Powstają wtedy zmiany zwyrodnieniowe ścięgna czyli tendinopatia ścięgna Achillesa. Zmiany na przebiegu ścięgna często są już tak duże, że są widoczne gołym okiem lub odczuwalne w dotyku.

Konieczna jest wtedy odpowiednio dobrana rehabilitacja w której nacisk kładziony jest na odbudowę i przebudowę zwyrodniałego ścięgna Achillesa oraz przywrócenie jego elastyczności.

Na tendinopatię ścięgna Achillesa stosujemy nowoczesną fizykoterapię i trening:

 –fala uderzeniowa, która  przenikając w głąb ścięgna wywołuje kontrolowany stan zapalny i rozbija sztywne, twarde struktury,

–przezskórna elektroliza EPTE zmienia środowisko ścięgna na zasadowe i przyciąga komórki naprawcze do zwyrodniałego miejsca,

–Laser wysokoenergetyczny  i Terapia Tecar –  przyspiesza regeneracje,

-odpowiednio dobrany trening izometryczny, później ćwiczenia ekscentryczne w celu wzmocnienia ścięgna i przygotowania do pracy.

Zerwanie ścięgna Achillesa – protokół postępowania

Fazy leczenia zostały określone w umownie. W której fazie leczenia znajduje się pacjent i kiedy przejść do kolejnej fazy powinien decydować lekarz. Należy ostrożnie dobierać ćwiczenia by nie przetrenować ścięgna. Jeśli pojawi się ból lub obrzęk może to oznaczać zbyt dużo ćwiczeń lub zbyt mało czasu przeznaczamy na gojenie się i odpoczynek. Do rehabilitacji Achillesa po zerwaniu pasuje przysłowie cierpliwi będą nagrodzeni. Niestety nadmierny pośpiech wydłuża proces powrotu do sprawności.

1. Faza mobilizacji pod kontrolą (0-8 tygodni)
-utrzymywanie w zgięciu podeszwowym w bucie ortopedycznym,
-2 tygodnie po urazie zaleca się kontrolowane i nieobciążające ćwiczenia zginania podeszwowego stawu skokowego,
-unikamy zarówno czynnego, jak i biernego zgięcia grzbietowego stawu skokowego, w obawie przed wydłużeniem się operowanego ścięgna.
-stopniowo zabieramy kliny zmniejszając zgniecie podeszwowe w bucie.

2. Faza wczesnych mobilizacji (6-11 tygodni)
-chodzenie bez ortezy jest wprowadzane według zaleceń lekarza. Bez ortezy 2 kule i później jedna,
-ćwiczenia balansu i kontroli równowagi,
-ważne jest odpowiednie obciążenie ścięgna, ale również ryzyko ponownego zerwania jest największe na tym etapie,
-nie zaleca się rozciągania ścięgna, aby zapobiec jego wydłużaniu, jednak można wprowadzić aktywne, nieobciążające zgięcia grzbietowe stawu skokowego,
-ćwiczenia w domu codziennie i 2-3x w tyg wizyta u fizjoterapeuty,
-we własnym zakresie rowerek stacjonarny, ćwiczenia poprawy zakresu ruchu w stawie skokowym, ćwiczenia wzmacniające z taśmą operująca dla stawu skokowego,
-zaleca się stosowanie pończoch uciskowych, aby zapobiec obrzękom podudzia.

3. Faza późnej mobilizacji (10-15 tygodni)
-stopniowe wzmacnianie,
-stosujemy wspięcia na palce na dwóch później na jedynej i na podwyższeniu,
-wprowadzenie do szybkiego marszu, elementy skoczności .

4. Powrót do aktywności  (3-12 miesięcy)

-praca nad siła i wytrzymałością ,
-łydka jeszcze długo będzie osłabiona a Achilles pogrubiony nawet 3 krotnie, tkanka ,się przebudowuje, należy sumiennie cierpliwie ćwiczyć.

Cele długotrwałe, które należy osiągnąć by moc bezpiecznie wrócić do sportu :
-wspięcie na palce na jednej nodze na ta sama wysokość co druga strona,
-18 wspięcia na podwyższeniu na jednej nodze,
-podskoki w miejscu na jednej nodze .