Uszkodzenie stożka rotatorów

W wyniku mikro urazów doznawanych w trakcie uprawiania wyczynowego sportu, ścięgna wraz z przyczepami mięśniowymi zostają poddawane stopniowym deformacją.
Z grupy mięśniowej stożka rotatorów, największą podatność na kontuzje posiada mięsień nadgrzebieniowy. Specyfika przebiegu ścięgna pomiędzy strukturami kostno-więzadłowymi sprzyja przeciążeniom ścięgna. Ścięgno ograniczone jest od tyłu grzebieniem łopatki, a także wyrostkiem barkowym, z przedniej strony przez wyrostek kruczy. Z górnej strony, ścięgno przechodzi przez łuk kruczo-barkowy,  tworzący więzadło kruczo-barkowe. Wymienione struktury razem budują kanał nadgrzebieniowy, przez który ścięgno przebiega do swojego przyczepu końcowego na guzku większym.

Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego wywołuje dezorganizacje włókien kolagenowych. W kanale nadgrzebieniowym powstaje stan zapalny, w którym uwalniane są czynniki prozapalne oraz hormony tkankowe, mające goić uszkodzoną tkankę. W momencie pojawienia się obrzęku w kanale nadgrzebieniowym, przestrzeń dla swobodnego ślizgu zostaje naruszona, co skutkuje dużą bolesnością podczas wykonywania ruchów oraz ograniczenie jego zakresu.

Zmiany pozapalne w obrębie ścięgna, utworzone zgrubienia bądź guzki bliznowate są powodem charakterystycznego „przeskakiwania” w trakcie wykonywania czynności angażujących staw ramienny. Zmiany degeneracyjne powstają w miejscu, tzw. strefy krytycznej, strefy o bardzo niewielkim stopniu ukrwienia ścięgna.